16. To go… or not to go

Mijn hart verlangt naar Nederland. Naar mijn (inmiddels oude..) routines, naar de fijne plekjes, maar vooral naar ‘mijn’ mensen. Ik mis de sociale contacten en de vanzelfsprekendheid ervan. Hier is het heel hard werken om de sociale kring op te bouwen. Het is veel investeren en ik haal er nog niet uit wat ik zou wensen. 

Maar hoe graag ik ook naar Nederland wil, ik merk ook dat het tijd wordt om weer eens echt op vakantie te gaan. Lees: niks hoeven, nieuwe plekjes ontdekken, genieten en vooral: even een week lang écht niet werken. De afgelopen 1,5 jaar ben ik 2x in Nederland geweest wat echt heerlijk was, maar wat ik niet zou omschrijven als vakantie. Daarbij is de zzp’er in mij ook een driftkop en probeert die in elk gaatje toch nog cliënten in te plannen. Ik begreep trouwens ook dat iedereen bezuinigd op verwarmingskosten dus ik denk dat ik een december bezoekje niet eens zou overleven, haha

Dus….. over 2 weken stap ik in mijn eentje in het vliegtuig naar Medellin // Colombia. Ik ga een weekje de stad verkennen, mooie wandelingen en tours maken en vooral genieten van de rust en de vrijheid. 

En hoe het verder gaat? Ondanks de heimwee gaat het best goed. Ik woon nu bijna vier maanden in mijn appartementje en ik vind het heerlijk. Het is echt mijn eigen kleine huisje en ik heb er een fijn ‘thuis’ van gemaakt. Bowen vindt het er ook leuk en mijn grote bed is een sterk plus punt. Sinds een maand hebben Angie en ik een zogenoemd: ouderschapsplan en slaapt Bowen op vaste dagen bij mij. Omdat ik maar 1 slaapkamer heb, slaapt ze dan dus in mijn bed: a dream came true. Bowen heeft er nu de gewoonte van gemaakt om elke nacht wakker te worden om 3:07. Ze strekt dan haar hand naar mij uit en zegt: mami, ik vind je zo lief, mag ik met je knuffelen? Dan knuffelen we even en om 3:10 vallen we weer in slaap aan onze eigen kant van het bed (“mami ik wil nu weer op mijn eigen kussen liggen”)

Ze is een bofkont met 2 huizen.. en zo een pechvogel dat ze nu steeds 1 moeder moet missen. Ze stelt dan ook af en toe vragen die mijn hart een beetje breken en waar ik soms geen antwoorden op heb. Maar ondanks de pijn, ben ik ook dankbaar voor ons beleid: ‘Bowen first’ en hoe fantastisch het is dat we naast elkaar wonen op hetzelfde terrein. Dat Bowen kan gaan en staan waar ze wil en hierdoor veel autonomie behoudt. Elk weekend doen we als gezin een activiteit en denk ik: 

We doen het goed.