12. A dogs tale

Dat is natuurlijk een hele verwarrende titel. Gaat het nu om de staart van een hond of is het een verhaaltje over een hond. Nou beiden komen aan bod, dat beloof ik je alvast. Want 1,5 maand geleden kwam er opeens een jonge hond op ons pad.. Nee wacht… het begon eigenlijk bij de hond van de buren. Een mega beest die echt totaal gestoord is (Mocht je mijn eerdere blogs hebben gelezen, het gaat dus niet om die ene buurvrouw met 12 hondjes, maar dus om de andere buuf). Deze hond zit al jaren aan een ketting van 2,5 meter, krijgt geen aandacht en de meeste dagen ook geen water  :( Dus wij verzorgen het water middels een constructie: een emmer aan een lange ijzeren kabel met een lus aan het einde die we aan de ijzeren pinnen op de muur hangen. Op die manier kunnen we tussendoor de emmer weer omhoog krijgen om bij te vullen. Onze muur is namelijk vrij hoog. Eten krijgt ze dan weer wel. Als de buurvrouw thuis is welteverstaan, want soms gaat ze ook even een paar dagen weg, logeren bij haar vriendje. Dan voeren wij Lady (die hond) en haar maatje: de chihuahua, die ook aan een kettinkje zit en de voordeur bewaakt. 

Maar wat maakt haar nu gestoord… nou.. Lady gaat in de nacht voor de heg zitten en uuuuuuurenlang naar de heg zitten blaffen. Ze is bijna een metronoom, zo ritmisch is het blaffen. Je zou er bijna rustig van kunnen worden, ware het niet dat we in de nacht gewoon moeten slapen en het ook weer niet zó rustgevend is. Eigenlijk is het gewoon dramatisch. Verschrikkelijk! En ik krijg er moordneigingen van. Wij worden dus langzaam óók een beetje gek. Zelfs zo gek dat we regelmatig in de nacht uit bed gaan en haar eten of speeltjes gaan geven, of roepen dat je haar kop moet houden. De uren slaap die we hebben gemist tellen we inmiddels in etmalen. 

Tot we het gesprek zijn aangegaan met de buurvrouw (die houd je toch liever te vriend maar we moesten wel) of ze alsjeblieft de hond aan de andere kant van de tuin wil vastzetten in de nacht, zodat ze niet meer naast die heg zit. En. Dat. Werkte! Halleluja!!! Maar toen vonden we dus een uitgemergelde straat hond, namen het mee naar huis en nu blaffen ze in de nacht naar elkaar. 

Dus nu ligt voor onze de schone taak om een straathond af te leren niet zo territoriaal te zijn en niet te reageren op blaffende honden. Dat wil nog niet zo lukken, maar we geven nog (net) niet op. 

En dan nog dat verhaal over die staart. Die straathond van ons, genaamd Numa (betekent ‘maar’ in het papiamentu; met dank aan Bowen voor de creativiteit) heeft dus helemaal geen staart. Dat wil zeggen, een stompje, want de staart is waarschijnlijk afgeknipt door de vorige eigenaren. Dat gebeurd hier helaas vaker. Maar er bleek ook nog een babystaartje bij deze staartloze Numa te horen. Ze bleek een mama van een pup van 5 weken. Dus toen hadden we opeens twee honden. Die kleine was eerst nog heel zoet maar inmiddels, bijna 2 maanden verder, rent en blaft ze net zo hard mee met haar mama. 

Het in huis (lees: tuin) halen van 2 straathonden heeft nog best wat voeten in de aarde. Hun basisgezondheid is echt verre van goed en ze zijn natuurlijk totaal ongetraind. We hebben er dus al best wat dierenarts bezoekjes opzitten. Ook al zijn de prijzen hier gelukkig wat lager dan in Nederland, de kosten lopen echt in rap tempo op. Dankzij een tikkie verzoek op Facebook hebben heel veel mensen ons geholpen om dit allemaal te kunnen betalen. Echt zo super super fijn! Gelukkig gaat het steeds beter met de hondjes en kreeg ik vanavond te horen dat er zelfs iemand interesse heeft in de pup. Dat zou super zijn, want ze sloopt werkelijk alles in onze tuin. Op elke stoelkussen is inmiddels gestaan, gekauwd of geplast. De hondendoeken en kussen zijn kapot getrokken, elke dag sneuvelen er planten en het leukste is dan natuurlijk de net uitgegraven plant door de hele tuin slepen en dan op gaan kauwen (lees: byebye plant en hallo aarde!). Ik ben het echt best zat af en toe maar besef mij ook dat dit de concessie is die ik moet doen tussen mijn twee gedachten. Enerzijds de honden willen helpen, anderzijds het helemaal geen honden meer willen door alle energie die het vreet. 

Tsja en toen……kwamen we een paar dagen geleden weer 3 uitgemergelde pups tegen langs de kant van de straat waar Angie elke dag langs rijdt. Dus stapten Bowen en ik weer in de auto, kochten een mega zak voer en staat er nu elke ochtend een emmertje brokken klaar die ze uit het raam van de auto kunnen gooien op de plek waar de pups zijn. Ook staat er een emmer met water die we blijven bijvullen. Met dank aan alle donaties twijfelen we er geen moment aan om dit te doen. 

So far dus deze dogs tale. En ook al sluit ik deze blog nu af, diep in mijn hart weet ik dat dit hoofdstuk nog heel lang onafgesloten zal zijn.. 🐕🐶