11. Drempels en piraten

Wegpiraten welteverstaan. Want die heb je hier een heleboel. We hebben dan al heel wat forse ongelukken gezien, vooral met kleine witte Kia’s (Dé huurauto van de toerist). Als je denkt dat je voorrang krijgt omdat je van rechts komt, kan het makkelijk verkeerd aflopen. En toch is voorrang geven iets dat hier super veel gebeurd. Ik moet er zo aan wennen om niet te hoeven vechten voor mijn plekje op de weg, ik krijg het gewoon. Ik word er helemaal een blij mens van als ik rij en zelfs een leukere weggebruiker. 

In de avond vind ik het rijden wat minder leuk… half Curaçao rijdt met groot licht en dat is vrij eng. Doordat het licht verblindend is, zie ik niks meer en dus ook niet welke kant de weg op gaat, of er een hond over de weg loopt en waar de zijkant van de weg überhaupt eindigt. Je hebt hier namelijk weinig van die mooie witte lijnen op de weg. Ook drempels zijn niet zichtbaar in het donker dus vlieg ik regelmatig een stukje door de lucht. En dat we door de kuilen in de weg nog geen klapband hebben gehad is ook een wonder. Waar we wél een lekke band door kregen weten we niet maar we zetten als ons geld in op restanten van een cactus. 

Dus toen moesten we natuurlijk de anwb bellen. Ik hoor je al denken: oh wat fijn dat ze die ook op Curaçao hebben. Nou…. die hebben ze dus niet. En onze telefoon deed het trouwens ook niet. We stonden namelijk ergens in een totaal verlaten gebied, tussen de windmolens (ja die heb je hier dan weer wel) zonder bereik. En die band, die was echt he-le-maal plat. Gelukkig had Angie het slimme plan om in de onderlaag van de achterbak te kijken (niet dat daar een band lag, maar je moet toch wat) en daar kwam een magisch apparaat van 20cmx20cm uit, die die hele band gewoon oppompte! Voor we thuis waren hebben we de band nog zeker 3x moeten oppompen, maar we kwamen thuis! Zonder anwb! Ik weet nog steeds niet hoe dat magische apparaatje heet, maar ik kan het iedereen aanraden.

En om het verhaal over auto’s nog even compleet te maken, we hebben inmiddels, met dank aan mijn schoonvader, een ENORME tweede (leen)auto voor de deur staan. Ik denk dat onze halve huisraad er in past en als ik er in rijd dan lijkt het net alsof ik een bus bestuur. De moterkap is bijna net zo lang als onze Honda Insight, dus dan heb je even een idee. 

Maar hoe groot hij ook is, die tweede auto staat symbool voor mijn vrijheid. Ik ben van niemand afhankelijk, ik kan gaan waar ik wil en dat is zo zo fijn! Sinds we hier wonen besef ik mij meer dan ooit hoe belangrijk die vrijheid is. Dus vanavond zit ik lekker met een witbiertje op het strand te genieten van een saxofoon concert en drink ik op de vrijheid (en op onze auto’s). Proost!